ముందుమాట : అమ్మాయిలని ఏడిపించే సందర్భంలో వాళ్ళు పడే ఇబ్బందిని ఒక అమ్మాయి వైపు నుండి రాసే ప్రయత్నం ఈ కథ.
-----------------------------------------------
రాత్రి ఏడయ్యింది. రోబోట్ లో సెన్సార్ బిగించడం మాత్రమే మిగిలింది. పొద్దున్న నుండీ దానికి మరమ్మతులు చేసే పని మీద ఉన్నారు పద్మ, స్వప్న, కార్తీక్. స్వప్న జాగ్రత్తగా సోల్డరింగ్ చేస్తూంటే పద్మ సెన్సార్ని పట్టుకొని ఉంది. అకస్మాత్తుగా సెల్ఫోన్ మోగింది. ఆ వైబ్రేషన్ కి సోల్డరింగ్ గన్ వెళ్ళి స్వప్న చేతికి తగిలింది.
పద్మ : "సారీ సారీ.. చెయ్యి కాలిందా ?"
స్వప్న : "పర్లేదు... చిన్నదే"
పద్మ : "హల్లో.."
అటు వైపు అమ్మ : "ఈ రోజు రాత్రి ఎప్పుడొస్తావు ?"
పద్మ : "ఆలస్యం అవుతుందమ్మా.. కనీసం పదవుతుంది"
అమ్మ : "అదేంటమ్మా... రాత్రి అలా తిరిగితే మాకు బెంగగా ఉంటుందే"
పద్మ : "లేదమ్మా మా ప్రాజక్ట్ అయిపోవాలి...నా తో స్వప్న ఉందిలే"
అమ్మ : "అయితే ఇంటికి వచ్చేటప్పుదు ఫోన్ చెయ్యు"
పద్మ : "సరే"
స్వప్న : "ఎవరు ? ఆంటీ ఆ ?"
కార్తీక్ : "పోనీ మీరు వెళ్ళిపోండి"
పద్మ : "ఓయ్...జాలి చూపిస్తున్నావా ?...ఇచ్చిన పని సరిగ్గా చెయ్ చాలు"
------------------------------
అనుకున్నట్టే రాత్రి పదయ్యింది...సెన్సార్ పెట్టి రోబోట్ ని నడిపి ముగ్గురు చప్పట్లు కొట్టారు !...
పద్మ : "కార్తీక్ దారిలో ఏమైనా ప్రాబ్లం వస్తే ఫోన్ చెయ్యు... ఇంటికి చేరగానే ఫోన్ చెయ్యు.."
నవ్వుకొని బయలుదేరారు...
ఫ్లయ్యోవర్ కి ఒక వైపు పద్మ ఇల్లు ఇంకో వైపు స్వప్న ఇల్లు... స్వప్నని ఇంట్లో దింపేసింది పద్మ...
స్వప్న అమ్మ : "ఉండిపో అమ్మా... రేపు వెళ్ళచ్చు"
ఫద్మ : "అబ్బా...ఏం అయిపోదు ఆంటీ..."
ఫ్లయ్యోవర్ ఖాళీగా ఉంది ! పచ్చని వెలుగుతో వెలిగిపోతూంది…. దాని మీద నడుపుతూంటే హాయిగా ఉంది ….
దూరంగా ఏవో కూతలు వినిపిస్తున్నాయి. శబ్దం పెద్దదవుతూంది. అప్పుడు కనిపించింది పల్సర్ మీద ముగ్గురి కోతిమూక. పద్మని దగ్గర చూసి “హ్యపీ బర్థ్ దే….” అని అరుస్తూ వెళ్ళిపోయారు…తాగేసి ఉన్నారు… పద్మా వాళ్ళకేసి చూడలేదు…కొంచెం ముందరకి వెళ్ళాక ఆ అరుపులు మళ్ళీ వినిపిస్తున్నాయి… అప్పుడు పద్మకి అర్థమయ్యింది, వాళ్ళు తన వైపే వస్తున్నారు.
తను వేగం పెంచింది. కానీ అది స్కూటీ బండి, వేగంలో బైకుకి ఏ మాత్రం సరిపోదు. వాళ్ళు దగ్గరకి వచ్చి ఏవేవో వాగారు. చుట్టుపక్కల ఎవరూ లేరు. దగ్గరగా పోటీగా వచ్చారు, ఒకడు వెనక నడ్డి మీద కొట్టాడు. తను విదిలించుకొని దూరంగా వెళ్ళింది. కొద్దిగా భయం వేసింది. ఒకడు అరుస్తూ వెనకనుండి తనని చేతిమీద గిచ్చి లాగబోయాడు. తను బ్యాలన్స్ తప్పింది. ముందుకి వెళ్ళి కిందపడిపోయింది…వాళ్ళు అరుస్తూ వెల్లిపోయారు. ఫ్లయ్యోవర్ ఖళీగా ఉంది.
తన చూడీదార్ కి మోచెయ్యి దగ్గర కన్నం పడింది. మెల్లగా అక్కడ చేతి మీద మంట వచ్చింది. దెబ్బలు తగిలాయి. లేవడానికి ఓపిక సరిపోలేదు. పక్క లేను లో ఒక లారీ వెళ్ళింది, సాయం చెయ్యలేదు. తనకి ఏడుపొచ్చింది. అక్కడే వెక్కి వెక్కి అయిదు నిముషాలు ఏడ్చేసింది . ఎలాగో కష్టపడి ఇంటికి వెళ్ళింది.
విషయం చెబితే ఇంట్లో ఆందొళన, కట్టి పడెస్తారు, తిట్టి పోస్తారు. తన ధైర్యం మీదే దెబ్బ కొడతారని భయపడింది. ఆ గాయం మీద గుడ్డ చుట్టేసి కనిపించకుండా లోపలకి వెళ్ళిపోయింది. బాండైద్ వేసుకొంది, ఒళ్ళంతా నొప్పి. ఓర్చుకుంటూంది.
India vs Australia ఆట తీక్షణంగా చూస్తున్నాడు తమ్ముడు.
గిన్నెలు సర్దుతోంది చెల్లి.
అమ్మ ఏం చేస్తూందో. ఎవ్వరి పనిలో వాళ్ళు ఉన్నారు.
‘ఇంటికి వచ్చిన వాళ్ళని పలకరించడం లేదు.ఏం చేస్తున్నారో తెలుసుకోవాలనే తపన లేదు. కనీసం భోజనం చేసావా అని కూడా అడగలేదు’. చిరాకు, కోపం అన్నీ మేళవించిన ఒక వేదాంతంలో ఉంది పద్మ
అమ్మ వెనక బట్టలు సర్దుతూంది….
“ఏమ్మా భోజనం చేసావా ?” అడిగింది అమ్మ. పద్మ వేదాంతాన్ని విరిచేసింది!
“లేదమ్మా”, నీరసంగా అంది.
“ఏమైందే…ఎందుకలా ఊరికే అర్థరాత్రులు దెయ్యంలా ఊరంపట తిరుగుతావు”
“ఆపమ్మా…”, అంది…
అమ్మ చెప్పిన దాంట్లో తప్పు లేదని తెలిసినా ఒప్పుకోలేని మనసుతో అంది,
ఇప్పటికే ఇబ్బందిగా మారిన రోజుని మరింత అనుభవించకూడదనే ఉర్దేశంతో అంది,
తన స్వేచ్చ, పని పట్ల ఆశక్తి మీద ఉన్న ఇష్టంతో అంది !
“సర్లే ఇంకోసారి ఇలా ఆలస్యం చేస్తే ఇంటికి రానివ్వను….వెళ్ళి స్నానం చేసి రా అన్నం పెడతా”
-------------------------------
వంకాయ కూర భలే ఉంది…
“అమ్మ…నాకు కూడా వంట నెర్పించవే”, చెల్లి సాగదీసి అడూగుతూంది…
ఛలోక్తి వేసాడు తమ్ముడు..
“మేమంతా ఏం పాపం చేసామే…చంపుదామని డిసైడయ్యావా ?”
చెల్లి మొహం ఎర్రబడింది
పద్మ, అమ్మ నవ్వుకున్నారు..ఆ నవ్వుకి చిన్న నొప్పి పుట్టి “అమ్మా” అంది !
అమ్మ : “ఏమైందే…”అని చేతికేసి చూసింది ”ఈ దెబ్బ ఏంటే ?”
పద్మ : “సోల్డరింగ్ చేస్తున్నప్పుడు గుచ్చుకుందమ్మా అందుకే బ్యాండైడ్ వేసాను”
అమ్మ : “ఎలాంటి ప్రాజెక్ట్లు చేస్తున్నావే”
తమ్ముడు చెల్లి దగ్గ్రకొచ్చారు ఎమైందో చూడటానికి…
“అక్కకి కిక్కు కావాలి మరి”, అని వెళ్ళిపోయాడు…
రాత్రి పదకుండయ్యింది…
మ్యాచ్ ఆశక్తిగా మారింది…తమ్ముడు చెల్లి టెన్షంగా చూస్తున్నారు, దాహమేస్తూంది
“ఓసేయ్ మంచినీళ్ళు తేవే”..ఆర్డరు వేసాడు చెల్లికి
“వెళ్ళి తెచ్చుకో”, బద్ధకంగా అంది
“ఏం చేస్తున్నావ్ రోజంతా తినడం తొంగోడమేగా వెళ్ళి కొంచెం పని చెయ్”
"ఓయ్ ఏంటి వాగుతున్నావ్…”
“నేను చెప్పింది నిజమే కదా”
“ఓయ్… నీ కోసం గిన్నెలు తీయాలి, అన్నం పెట్టాలి, కూరలు తేవాలి… నువ్వు మాత్రం పందిలా తగలడ్డావు ఇంట్లో”, మ్యాచ్ కంటే ఇదే ఆశక్తిగా ఉంది
“ఓయ్ దున్నపోతూ వెళ్ళి మంచి నీళ్ళుతే లేకపోతే కొడతా”
“అమ్మా…. చూడు వీడు నన్ను కొడుతున్నాడు”
పక్క గదిలో అమ్మ ;
“ఏంటి మీ గొడవ”
ఈ సారి తమ్ముడు నిజంగానే కొట్టాడు
“దొంగ దానా నిన్ను కొట్టానా?”
ఈ సారి చెల్లికి నిజంగా కోపమొచ్చింది..
“వెళ్ళి నీళ్ళు తేరా… పో వెళ్ళు”
ద్రావిడ్ సిక్షర్ కొట్టాడు… తమ్ముడు లీనమైపోయాడు
“నీళ్ళు తే పో….” అని తమ్ముడిని తోసింది
“ఏ పోవే..”
చెల్లి ఏడవటం మొదలెట్టింది..తమ్ముడికి టెన్షన్ తో పాటు కోపం వచ్చింది
“ఏంటే నీ బాధ”
“అమ్మా……..”
పక్కనే పుస్తకం చదువుకుంటున్న అక్క ఇదంతా వింటూనే ఉంది !
అమ్మ వచ్చింది…
చెల్లి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూంది
అమ్మ: “ఏమైందే ?”
చెల్లి : “కొట్టాడు..”
తమ్ముడు : “ఇదే నన్ను తిట్టింది..పంది దున్నపోతు అంటూ”
అమ్మ : “అందుకని కొడతావా?”
తమ్ముడు : “లేకపోతే షేఖాండ్ ఇవ్వమంటావా?”
ఇంక అక్కకి కోపమొచ్చింది…
"ఆపరా తమ్ముడు..... నువ్వేమైనా రౌడీ అనుకుంటున్నావా ?… దానిని కొడతావా ?…చంపెస్తా…. అయినా నువ్వేంటే అలా ఏడుస్తావు... లాగి తిరిగి ఒక్కటి కొట్టక ?… ఏరా నీకోసం అన్నీ సాయం చేసి పెట్టాలా ?…నడ్డికింద పదహారేళ్ళు వచ్చాయి ఒళ్ళంతా కొవ్వే… అయినా ఏం పీకుతున్నావని ఇంట్లో వెళ్ళటం క్రికెట్ ఆడి రావటం, పుస్తకాలు తిరగేసావా ? అసలు ఎగ్జాం ఎప్పుడురా నీకు ? మ్యాచ్ కావల్సొచ్చిందా, వెళ్ళి చదువుకో లెకపోతే పడుక్కో… చంపేస్తా ఇంకో సారి చెల్లిని కొట్టావంటే…”
అమ్మ చూస్తూ ఉండిపోయింది..తమ్ముడికి కోపం వచ్చింది
“నేనేమైనా సరదాకి ఆడుతున్నానా ?.. జిల్లా స్థాయి పోటీ కోసమే కదా ఆడుతున్నా....కూరలు తేవడమే దీనికి పెద్ద పనైపోయిందా ?… అదేమైనా మహారాణా ?”
అమ్మ కలగజేసుకుంది…వెళ్ళి టీ.వీ. కట్టేసింది
“అందరూ పడుక్కోండి….ఎవరైనా గొడవ పడితే చంపేస్తా”
పద్మ పడుక్కుంది నిద్ర రావట్లేదు…
ఎందుకలా కోపమొచ్చింది ? తమ్ముణ్ణి ఎందుకలా తిట్టి చెల్లిని వెనకేసుకొచ్చా ?…
ఫ్లయ్యోవర్ లో జరిగినది మర్చిపోలెకపోతూంది తన మనసు…అవును ఎలా మర్చిపోతుంది…ఎప్పుడూ ఇలా జరుగుతుందని అనుకోలేదు కదా …
ఇంతలో ఎంత ఘోరం తప్పిందో… నిజంగా ఇలాగే ఉంటుందా లోకం…అమ్మకి ఎంత అవగాహన లేకపోతే జాగ్రత్త చెబుతుంది.. ఇలాగేనా మన దేశంలో ఆడవాళ్ళ సమస్య ఉండేది…అందుకేనా ఈ సానుభూతి ఈ రిజర్వఏషన్లు ?… మేము మనుషులమే కదా…ఎందుకలా ఆటవస్తువులా చూస్తారు… ప్రకృతిలోనే అలా రాసి పెట్టి ఉందా ?….
ఆలోచనలు ఎటో వెల్ళిపోతున్నాయి… వరదలా తన్నుకొస్తున్నాయి…సునామీలా ఎగసి పడుతున్నాయి…వాటిని దాచడానికి మెదడు సరిపోవట్లేడు… ఏడుపుని ఆపడానికి గుండె కాయట్లేదు… రక్తం వేగం పెరుగుతూంది..
అమ్మతో చెబుదామని లేచింది… నాకే ఇలా ఉంటే అమ్మ అల్లాడిపోతుందనిపించింది…
ఎలా పంపించెయ్యాలి, ఈ ఆలోచనలు ఎక్కడ కక్కెయ్యాలి….గంటలు గడుస్తున్నాయి…ఎవరికి చెప్పినా బాధపడతారనో, అందరికీ చెప్పెస్తారనో భయం !....
చివరికి ఒకతను గుర్తొచ్చాడు…అప్పుడు నిద్ర పట్టింది….
------------------------------------------------------------
అతనికి ఆ ఏరియాలో మంచి పేరు ఉంది… జనాలతో నిజాయితీగా ఉంటారు. అతని వల్ల అక్కడ పనిచేస్తున్న వాళ్ళందికీ మంచి పేరు వచ్చింది. పద్మ అతని దగ్గరకు వచ్చింది.
“నమస్తే”
“చెప్పండి ”
“నాకు నిన్న ఒక ఇన్సిడెంట్ జరిగింది”
“ఏం జరిగింది ? ఎవరి మీదైనా కేసు అయితే ఎఫ్.ఐ.ఆర్ రాయాలి”
“కాదు ఎస్సై గారూ… నిన్న రాత్రి ఫ్లయ్యోవర్ మీద వస్తూంటే ముగ్గురు అబ్బాయిలు బండి మీద నడుస్తూ నన్ను తోసి
పారిపోయారు”
“బండి నంబర్ ఏదైనా చూసారా?”
“అంతా చీకటి”
“మీరు వెంటనే మాకు చెప్పాలి కదా!”
“సారీ అప్పటికి నేను షాకులో ఉన్నాను అదే కాకుండా నేను పడిపోయి ఉన్నా”
“అక్కడెవరూ లేరా ?”
“ఎవ్వరూ లేరు…ఫ్లయ్యోవర్ మీద…”
“ఐతే ఇప్పుడు ఏమి చెయ్యమంటారు ? మీ దగ్గర సాక్షం లేదే”
“ఉత్తినే చెప్పడానికి రాలేదు…ఈ ఏరెయా లో అక్కడ పోలీస్ పాట్రల్ వ్యాన్ నాకు ఎప్పుడూ కనిపించలేదు…. అలాంటి చోట్ల వాటిని పెట్టమని చెప్పడానికి వచ్చాను…”
“సరే దాని సంగతి నేను చూసుకుంటా”
“నాకు మీ మీద గౌరవం ఉంది….వచ్చే వారం దాకా చూస్తాను రాకపోతే సీ.ఐ తో మాట్లాడతాను”
ఇంతకీ మీ పేరు చెప్పండి
“నా పేరు ఎమైతేనేంటి నేను ఇక్కడ ఒక సిటిజెన్ని”
ఇప్పుదు ధైర్యం వెనక్కి వచ్చింది !
------------------------------
ఈ కథ హఫీజ్పేట ఫ్లయ్యోవర్లో జరిగిన సంఘటన నుండి ఇన్స్పిరతిఒన్ తీసుకున్నది.
